Kompozytorzy
Kompozytor_1
Kompozytor_2
Kompozytor_3
Kompozytor_4
Kompozytor_5
Kompozytor_6
Tło historyczne
Tło historyczne
Instrumentalna Muzyka Baroku
Formy muzyczne
Instrumenty
Inne
Nasze Gimnazjum
Nasza klasa
BibliografiaAutorzy
|
Instrumentalno - wokalne oraz Instrumentalne
Suita
Suita jest to forma muzyczna - zbiór utworów muzycznych lub jeden utwór składający się z wyraźnie zróżnicowanych części. Cechą suity jest wspólnota tonacji. Suita poprzedzona jest wstępem zwanym preludium. Pod wspólną nazwą suity kryje się kilka różnych form muzycznych:
1. Suita barokowa lub partita - zestaw tańców, zwykle w następującej kolejności: allemande, courante, sarabanda i gigue, często jednak rozszerzana o inne tańce.
2. Suita romantyczna - zestaw utworów o różnym pochodzeniu. Niekiedy szereg miniatur lub utwory pochodzące z różnych gatunków np. baletu lub arii operowej.
3. Suita rockowa - długi utwór rockowy (lub kilka połączonych utworów), zwykle z gatunku rocka progresywnego, składający się w większej części z krótszych fragmentów mniej lub bardziej spójnych stylistycznie. Jest zwykle utworem tematycznym.
Znane suity barokowe:
a) Jan Sebastian Bach - Cztery suity orkiestrowe (C-dur, H-moll, D-dur i D-dur), BWV 1066-1069
b) 6 suit angielskich na klawesyn, BWV 807-811
c) 6 suit francuskich na klawesyn, BWV 812-817
d) Georg Friedrich Haendel - suity na instrument klawiszowy
Kantata barokowa
Kantata - jest to wokalna niesceniczna forma muzyczna składająca się z wielu części w tym arii, recytatywów, duetów, ritornelów instrumentalnych i chórów. Kantaty są krótsze od oratoriów i charakteryzują się wysoką różnorodnością tematyczną tekstów (np. mitologiczne, religijne, epickie, itp.). Jej początki datuje się na XVII wiek, kiedy to pojawiła się ona jako świecki utwór solowy z towarzyszeniem instrumentu. Z biegiem czasu forma kantatowa rozwijała się w kilku ośrodkach muzycznych we Włoszech (Rzym, Wenecja, Bolonia, Neapol), by następnie rozpowszechnić się we Francji i w Niemczech, gdzie szczególną popularność zdobyła kantata kościelna wzbogacona elementami chorału protestanckiego. Najbardziej znanymi twórcami kantat byli Jan Sebastian Bach, Ludwig van Beethoven, Wolfgang Amadeusz Mozart, Franz Joseph Haydn, Stanisław Moniuszko, Arnold Schönberg, Anton Webern i Carl Orff.
Fuga
Fuga jest to – forma muzyczna. Jest kunsztownie rozwiniętą formą imitacji. Fuga może być dwu- lub więcej głosowa (najczęściej trzy-, cztero- lub pięciogłosowa). Może być instrumentalna (na instrument solowy, zespół instrumentalny) lub na chór. Może stanowić samodzielny utwór muzyczny lub część większej formy (mszy, sonaty, opery itd.).
W fudze temat jest zwięzły, przejrzysty i o wyraźnym charakterze. Fuga rozpoczyna się partią jednogłosową, w której następuje ekspozycja tematu przez jeden z głosów (tzw. dux lub proposta). Później następuje tzw. odpowiedź (comes, riposta), czyli powtórzenie tematu przez inny głos. W tym czasie głos inicjujący fugę wiedzie linię melodyczną kontrapunktu, czyli przeciwstawną tematowi i różniącą się przede wszystkim pod względem rytmicznym. Pierwsze przeprowadzenie tematu przez wszystkie głosy nazywa się ekspozycją. Po niej pojawia się łącznik lub epizod prowadzący do kolejnego tematu. W drugim przeprowadzeniu temat może być zmodyfikowany za pomocą zmiany tonacji, a także środków takich jak dyminucja, augmentacja, inwersja lub ruch wsteczny (tzw. rak). W ostatnim przejściu występuje często tzw. stretto gdzie kilka głosów albo wszystkie wykonują temat w tym samym czasie lub temat w kolejnym głosie jest wprowadzany zanim skończy się w poprzednim. Utwór kończy coda.
Forma fugi rozwinęła się w XVIII wieku, z form muzycznych takich jak: canzona, capriccio, fantasia. Za jej największego mistrza uważa się J. S. Bacha.
[1][2][3]
|
r.
|