Kompozytorzy
Kompozytor_1
Kompozytor_2
Kompozytor_3
Kompozytor_4
Kompozytor_5
Kompozytor_6
Tło historyczne
Tło historyczne
Instrumentalna Muzyka Baroku
Formy muzyczne
Instrumenty
Inne
Nasze Gimnazjum
Nasza klasa
BibliografiaAutorzy
|
1580 - 1620 - barok wczesny - rozwój literatury metafizycznej,
1620 - 1680 - barok dojrzały - rozwój literatury sarmackiej i dworskiej,
1680 - 1740 - barok schyłkowy - czas upadku kulturalnego związany z epoką saską
Terminem BAROK określamy epokę, występującą w Europie, a następnie w Ameryce Południowej. Najwcześniej została ukształtowana we Włoszech i w Hiszpanii, najszybciej wygasła we Francji (połowa XVII w.).Termin barok powstał prawdopodobnie od portugalskiego słowa „barocco” co oznaczało perłę o nieregularnych kształtach.
Tło historyczne epoki to przede wszystkim wojny (z wojną trzydziestoletnią 1618 - 1648 na czele) oraz powolne wyniszczanie wewnętrzne kraju i osłabianie jego międzynarodowej pozycji. Początek upadku Rzeczypospolitej sygnalizowały wystąpienia opozycji magnacko - szlacheckiej przeciwko projektom reform (m.in. wzmocnienia władzy królewskiej uporządkowania spraw skarbu, państwa i wojska), rokosz Lubomirskiego skierowany przeciw królowi w roku 1665 i abdykacja Jana Kazimierza w 1668. Dopiero Jan III Sobieski swym zwycięstwem pod Wiedniem w 1683 r. częściowo przywrócił dawną świetność Rzeczypospolitej, jednak na krótki okres czasu.
Kontekstem społecznym dla rozwoju baroku była w krajach katolickich
Kontrreformacja - rozpoczęła się ona po soborze trydenckim (1545-1563), który podjął kroki zmierzające do uzdrowienia stosunków wewnętrznych w Kościele i przekreślił wszelkie możliwości ugody z protestantami. Zgromadzeni w Trydencie dostojnicy ustalili jasno obowiązki duchownych i wiernych. Między innymi nakazali proboszczom i biskupom stałe zamieszkanie we własnych parafiach i diecezjach, codzienne odprawianie mszy, głoszenie kazań, a na świeckich nałożyli obowiązek uczestniczenia w niedzielnym nabożeństwie. Dużą rolę w rozwoju tego ruchu odegrał założony w 1540 zakon Braci Jezusowych - jezuitów. Do Polski sprowadził go w 1564 roku kardynał Stanisław Hozjusz. Od tego czasu datuje się rozwój sieci szkół zakonnych propagujących nowe metody nauczania, które utrwalały przemiany kulturowe. Kontrreformacja działała poprzez wszechstronnie rozwiniętą propagandę skierowaną przeciwko reformacji, stosowała także przymus wyznaniowy. Natomiast kontekstem społecznym dla rozwoju baroku w krajach protestanckich było ustabilizowanie się i instytucjonalizacja Kościołów reformowanych, co sprzyjało kształtowaniu się nowego typu religijności.
W Polsce do głosu dochodził wtedy nurt sarmacki. Sarmatyzm to pogląd o szczególnym pochodzeniu szlachty polskiej. Sarmatom przypisywano wiele wspaniałych cech charakteru, jak np. wrodzoną dumę, waleczność, odwagę, męstwo, wierność, itp.
[1][2][3]
|
r.
|