Kompozytorzy
Kompozytor_1
Kompozytor_2
Kompozytor_3
Kompozytor_4
Kompozytor_5
Kompozytor_6
Tło historyczne
Tło historyczne
Instrumentalna Muzyka Baroku
Formy muzyczne
Instrumenty
Inne
Nasze Gimnazjum
Nasza klasa
BibliografiaAutorzy
|
Instrumentalno - wokalne oraz Instrumentalne
Concerto grosso
Concerto grosso, typ koncertu barokowego, przeznaczonego na grupę instrumentów solowych (koncertujących), zwane concertino lub principale (np. I i II skrzypce, wiolonczela, klawesyn) oraz orkiestrę, zwane tutti, concerto, ripieni, złożoną z instrumentów smyczkowych, później także obojów, fletów, rogów (np. w Koncertach brandenburskich J.S. Bacha). W XX w. concerto grosso odżyło w związku z tendencjami neoklasycystycznymi w muzyce.
Mniejsze formy instrumentalne - organowe
Partita
Partita - pierwotnie (XVII i XVIII w.) cykl wariacji, później synonim suity (np. Partita h-moll na skrzypce solo J.S. Bacha)
Inwencja
Inwencja jest to mały utwór instrumentalny o nieokreślonej ściśle budowie, zwykle polifoniczny (np. 2- i 3-głosowe Inwencje J.S. Bacha).
Preludium
Preludium inaczej praeambulum - w XV–XVI wieku krótki utwór improwizacyjny, akordowo-figuracyjny, na organy lub lutnię, poprzedzający kompozycję wokalną. W okresie baroku wstęp do suity lub fugi (cykl preludiów i fug J.S. Bacha Das wohltemperierte Klavier). Samodzielne preludia fortepianowe — figuracyjne bądź kantylenowe — komponował F. Chopin, także S.W. Rachmaninow, A.N. Skriabin, C. Debussy, K. Szymanowski.
Toccata
Toccata - jest to forma muzyczna szczególnie popularna w okresie baroku. Kompozycja na instrument klawiszowy, w szybkim w tempie i wymagająca wirtuozerii wykonawczej. W formie zbliżony do fugi. Przykładem Toccaty może być m.in. słynna Toccata d-mol Jana Sebastiana Bacha.
[1][2][3]
|
r.
|