Kompozytorzy
Kompozytor_1
Kompozytor_2
Kompozytor_3
Kompozytor_4
Kompozytor_5
Kompozytor_6
Tło historyczne
Tło historyczne
Instrumentalna Muzyka Baroku
Formy muzyczne
Instrumenty
Inne
Nasze Gimnazjum
Nasza klasa
BibliografiaAutorzy
|
Dopiero w późniejszym okresie czasu określenie to zaczęło wiązać się z negatywnymi cechami szlachty: megalomanią, ksenofobią (czyli lękiem przed wszystkim, co obce), nacjonalizmem, nietolerancją religijną, awanturnictwem, skłonnościami do pijatyk, umiłowaniem zbytku, ciasnymi horyzontami myślowymi
i dewocyjną pobożnością. Sarmatyzm to również pewna niechęć do nauki - za wystarczające wiadomości sarmaci uznawali te wyniesione z kolegiów jezuickich. Pod koniec baroku najbardziej chyba uwidocznił się zanik ducha obywatelskiego i brak troski
o losy ojczyzny. Sarmatyzm stał się synonimem upartego konserwatyzmu, rozpadu i zaniku kultury dawnego rycerstwa polskiego. Siedemnastowieczne Włochy pozostawały dominującym ośrodkiem kulturalnym, zarówno na polu teorii sztuki jak i konkretnych osiągnięć artystycznych. Zwłaszcza Rzym z dużą siłą przyciągał malarzy i rzeźbiarzy z całej Europy. Zrodzone we Włoszech trendy rozwijały się, oddziałując na inne kraje. Wiek szesnasty, a tym samym późny renesans, zdominowany został przez manieryzm. Styl ten nie cieszył zbyt długim życiem, jednak powstały u jego schyłku barok przetrwał przez całe siedemnaste stulecie aż do początku wieku osiemnastego, ogarniając katolicką Europę oraz Amerykę Łacińską.
Początkowo barok oznaczał odejście od pełnego harmonii i symetrii piękna renesansu. Artyści nie mieli jednak poczucia, że tworzą nowy styl, gdyż nie zrezygnowali
z form, których źródłem inspiracji był antyk. Twórcy XVII wieku tak samo odwoływali się do historii starożytnej
i mitologii, jak czynili to w XV i XVI wieku. Architekturę barokową także zdobią kolumny
i pilastry o antycznych kapitelach, frontony, gzymsy
i tym podobne formy. Jednakże były one łączone w inny sposób, aniżeli czynili to Grecy czy Rzymianie. Wszystkie efekty dynamizowano, spiętrzano
i potęgowano. Sztuka barokowa charakteryzuje się wielopostaciowością. Jest to styl ozdobny, dekoracyjny,
o fantazyjnym i lekkim stylu /rokoko/.
Dominowały: płaskość - głębia, forma zamknięta - forma otwarta, jasność - ciemność. Dążono do wyeksponowania kontrastów, trójwymiarowości oraz świetlnych i ekspresywnych gestów. Rozwój opery i teatru. Barok nigdy nie miał jednolitego kształtu. Sztuka tej epoki straciła swój uniwersalny charakter. W jednych krajach przyjęły się formy dynamiczne, powyginane, w innych przywoływano ideały klasycznego piękna, wybierając formy mniej wybujałe i bogate, a czasem wręcz skromne i proste. Jednakże, jak w żadnej epoce dotąd, wszystkie dyscypliny artystyczne
i dziedziny sztuki ściśle powiązane były ze sobą, wzajemnie się uzupełniały
i przenikały. Architektura, rzeźba i malarstwo tworzyły spójną formę. Muzyka uświetniała uroczystości religijne
i dworskie, a barokowy teatr, wzbogacony o nowe dekoracje
i kostiumy, święcił swój niebywały triumf.
Dorobek filozoficzny epoki baroku polega przede wszystkim na porządkowaniu myśli europejskiej. Wielkie znaczenie dla nowego spojrzenia na rzeczywistość
i miejsce w niej jednostki miało odkrycie Kopernika. Pozostało przedmiotem ciągłego sporu, dotarło jednak do świadomości ludzi wykształconych na tyle, aby zniweczyć Ptolemeuszowy system geocentryczny, który dotychczas porządkował nie tylko przestrzeń wokół człowieka pomiędzy ziemią a niebem, lecz również rzeczywistość, nadając jej kształt struktury zhierarchizowanej, odpowiadającej swymi stopniami pionowej strukturze społeczeństwa feudalnego. Teraz człowiek odarty z mitologicznych sfer niebiańskich stanął sam na sam z otchłanią nieskończoności. Zaowocowało to ponowną refleksją nad własną istotą, która zrodziła z jednej strony racjonalizm: (“Myślę, więc jestem” Kartezjusza) - przekonanie, że przy pomocy własnego rozumu można określić sens własnego istnienia,
a drugiej: mistycyzm, skoro ten sam rozum uzasadnia i wzmacnia poczucie osobistej więzi
z Bogiem (poglądy Błażeja Pascala).
[1][2][3]
|
r.
|