Kompozytorzy
Kompozytor_1
Kompozytor_2
Kompozytor_3
Kompozytor_4
Kompozytor_5
Kompozytor_6
Tło historyczne
Tło historyczne
Instrumentalna Muzyka Baroku
Formy muzyczne
Instrumenty
Inne
Nasze Gimnazjum
Nasza klasa
BibliografiaAutorzy
|
CIEKAWOSTKA
CZŁOWIEK EPOKI BAROKU
Człowiek barokowy jest to osobnik „wątły, niebaczny, rozdwojony w sobie”. Stan jego ducha dodatkowo pogarsza mentalność propagowana przez panujących i szkoły. Z doświadczeń poprzedniej epoki zostało przeświadczenie, iż człowiek nie potrafi zbudować na trwałe życia opartego na zasadach humanizmu, pełnego harmonii i spokojnego piękna. Ze wszystkich działań ówczesnego człowieka przebija obsesyjny strach przed śmiercią, który jednych podporządkowuje wszystkim nakazom religijnym, a drugich prowokuje do korzystania z uciech. Człowiek baroku czuje się zagubiony. Optymizm i spokój renesansowy znikły w spotkaniu z rzeczywistością - wojnami, zarazą, głodem i cierpieniem. A więc nie wierzy on w trwałość życia doczesnego i pozostaje mu tylko wiara w życie po śmierci. Zaczyna interesować się sprawami mistycznymi i boi się spotkania z diabłem. Ludzie poszukiwali czegoś trwałego, nie przemijającego przy czym mogliby poczuć się bezpiecznie. Początkowo znaleźli spokój przy Bogu lecz po wojnach religijnych to także nie był „pewny grunt”. Wszystkie te lęki i obawy widoczne były później w siedemnastowiecznej filozofii, literaturze i sztuce. Barok był także okresem przełomowym w sferze światopoglądu. Zmieniło się wiele rzeczy z powodu odkryć, jakie wtedy poczyniono - Kopernik stworzył teorię iż to słońce jest centrum wszechświata , lecz nie została ona jednak zaakceptowana przez Kościół. Kosmos uważano wówczas za twór harmonijny, który posiada swój początek i koniec oraz w którym to Ziemia jest centrum wszechświata. Człowiek spojrzał wtedy na świat z zupełnie innej perspektywy. Teraz był tylko drobiną wobec całego kosmosu a nawet świat jakim była Ziemia i którą do niedawna uważano za środek kosmosu, stała się jedynie jedną z wielu planet krążących wokół wielkiego słońca. Człowiek w jednej chwili zmienił się w nic nie znaczącą istotę, żyjącą w ciągłym strachu i niepewności. Przez blisko sto lat został sam nie mając nawet pewnego oparcia w religii.
[1][2][3]
|
r.
|